ความมุ่งมั่นที่จะเป็นนักเขียนเริ่มก่อตัวขึ้นในจิตใจของเขามาตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ชั้นมัธยม ประกอบกับการสั่งสมประสบการณ์อันหลากหลายในเวลาต่อมา ทำให้เขากลายเป็นอีกหนึ่งนักเขียนที่ประสบความสำเร็จในอาชีพนี้ จนสามารถยังชีพได้ด้วยการเขียนหนังสือเพียงอย่างเดียวเท่านั้น… เรากำลังกล่าวถึง ชาติ กอบจิตติ นักเขียนดับเบิ้ลซีไรท์คนแรกของไทย จากเรื่อง คำพิพากษา และ เวลา ซึ่งวันนี้เขารับบทบาทเป็นคุณครูผู้แนะนำการเขียนอยู่ที่บ้านไร่บนรอยต่อ 3 จังหวัดของเขาเอง…

ช่วยเล่าถึงชีวิตที่โคราชให้ฟังหน่อยค่ะว่าในแต่ละวันพี่ทำอะไรบ้าง
เช้าตื่น 7 โมงกว่า รดน้ำต้นไม้ เสร็จประมาณ 9 โมงกว่า กินข้าว เข้าห้องทำงานประมาณ 10 โมง กลางวันกินข้าว บ่ายนอน ตื่นสักบ่าย 3 โมง ทำงาน-อ่านหนังสือ ประมาณ 5 โมงเย็น เลิกงาน 6 โมงว่ายน้ำ 1 ทุ่ม ดูข่าว-กินเหล้า กินข้าวเย็น 3 ทุ่ม หาหนังดู…นอน…หมดวันแล้ว

แล้วโรงเรียนนักเขียนที่ทำอยู่ คิดว่าได้ตามที่ตั้งใจไว้มากน้อยแค่ไหนคะ
เป็นเพียงกลุ่มเล็ก ๆ ของคนที่สนใจงานเขียน ผมก็สอนจากประสบการณ์ของตัวเองเท่านั้นเอง

ทราบว่าพี่ทำสำนักพิมพ์เองด้วย ทำไมถึงใช้ชื่อว่าสำนักพิมพ์ "หอน" คะ
บ้านเกิดผมอยู่ริมคลอง "หมาหอน" จึงใช้ชื่อ "หอน" โดยมีโลโก้สำนักพิมพ์เป็นรูปหมา ทั้งนี้ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ เพียงแต่เอาไว้เตือนตัวเองว่าผมเองมาจากคลองหมาหอน

พี่เคยพูดไว้ตอนรับรางวัลซีไรต์ครั้งแรกว่า อยากเขียนงานซึ่งมีเนื้อหาสดชื่นรื่นเริง และจะเขียนอย่างเชื่อมั่น เขียนอย่างซื่อสัตย์ ถ้าโลกของเราในอนาคตเป็นโลกเช่นนั้นจริง ๆ จากวันนั้นถึงวันนี้นับเวลาก็หลายปีแล้ว พี่คิดว่าพอจะเขียนเรื่องที่สดใสกว่าคำพิพากษาได้หรือยังคะ
ก็คงทำงานไปตามที่ตัวเองคิดเรื่อย ๆ ไป แต่ในระยะหลังนี้ผมค่อนข้างผ่อนคลายลง อาจเป็นเพราะอายุมากขึ้น (แก่นั่นเอง)

อ่านงานของนักเขียนรุ่นใหม่ ๆ บ้างไหมคะ แล้วรู้สึกชื่นชอบหรือชื่นชมนักเขียนท่านใดบ้าง
อ่านครับ จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องอ่านงานของนักเขียนรุ่นใหม่ เพราะเราจะได้ทราบว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ในรุ่นนี้ผมเห็นว่า ปราบดา หยุ่น เป็นคนหนุ่มที่น่าสนใจ ไม่เพียงแต่งานแปลกเท่านั้น แต่ในความแปลกของเขานั้นยังมีสมองอยู่ด้วย

ได้ติดตามผลงานที่ส่งซีไรท์ในปีนี้บ้างไหม แล้วเชียร์ใครเป็นพิเศษหรือเปล่า
ไม่ได้ติดตามเท่าไหร่ เพราะบ้านอยู่ไกล

มีงานอดิเรกอะไรบ้างที่ชอบทำคะ
ชอบคุยกับหมาครับ…

มองวงการวรรณกรรมในบ้านเราขณะนี้ว่าอย่างไรบ้าง
หลังจากวรรณกรรมเพื่อชีวิตลดบทบาทลง ผมว่าพวกนักเขียนกำลังหาแนวทางใหม่ ๆ มาทดแทน ขณะนี้คิดว่ากำลังหากันอยู่