เมื่อพูดถึงอาชีพนักเขียน คนภายนอกมักจะมองว่า เป็นอาชีพที่สบาย ทำงานง่าย วันๆ จดจ่ออยู่กับหน้าจอแท็ปเล็ต นั่งคิดนั่งพิมพ์ไปเดี๋ยวก็ได้ตัวหนังสือเป็นหน้าๆ ได้พิมพ์หนังสือเล่ม ทำรายได้ดีกว่าคนทำงานประจำเสียอีก บางคนสรุปเลยว่า อาชีพนักเขียนไม่ต้องลงทุนอะไร แต่ในความเป็นจริงนั้น ไม่ใช่เลย อาชีพนักเขียนจะต้องมีพื้นความรู้ในเรื่องที่เขียน ต้องเป็นคนที่มีทั้งศาสตร์และศิลป์จนสามารถบอกเล่าเรื่องราวผ่านตัวหนังสือถึงคนอ่านให้เข้าใจในสิ่งที่ต้องการสื่อสาร และไม่ใช่เฉพาะต้องลงทุนเรื่องค้นคว้า และเวลาเท่านั้น กลุ่มนักเขียนยังมีสิ่งต้องแลกกับรายได้และอิสระเหล่านั้นคือในเรื่องของสุขภาพ

กว่าจะออกมาเป็นชิ้นงาน กว่าจะเปลี่ยนงานให้เป็นเงิน คือการทุ่มเททำงานอย่างต่อเนื่อง บางครั้งงานเขียนมี dead line โดยเฉพาะอย่างยิ่ง งานเขียนด้านนวนิยายที่มีระยะเวลาขายดีในช่วงงานสัปดาห์หนังสือ สำนักพิมพ์ต่างๆ จึงจำเป็นต้องกำหนดเวลาเสร็จงานให้แก่นักเขียน แต่การเขียนต้องใช้ศิลปะซึ่งต้องอาศัยอารมณ์จึงจะกลั่นกรองออกมาได้ดี การทำงานหนักอย่างต่อเนื่องทำให้นักเขียนหลายคนจมจ่อมอยู่กับหน้าจอแทบไม่ได้เปลี่ยนอิริยาบถ การสู้รบกับเวลาที่กระชั้นทำให้เกิดความเครียดสะสม การกินนอนไม่เป็นเวลา เพราะต้องทำงานต่อเนื่องยามเขียนได้รื่นไหล

สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดเป็นปัญหาที่บั่นทอนสุขภาพของนักเขียน หลายคนต้องเผชิญกับโรคปวดหลัง ปวดไหล นิ้วล็อค ปัญหาไม่แพ้คนทำงานออฟฟิศคือ ออฟฟิศซินโดรม โรคเครียดลงกระเพาะ กรดไหลย้อน ปวดหัวถึงขั้นไมเกรน ปวดท้องและอีกหลายโรคที่ทำให้นักเขียนมีปัญหาด้านสุขภาพเรื้อรังหากไม่รู้จักดูแลตัวเองดีพอ

บทความ : ณิชกมล เตชะงามสุวรรณ