ไม่ทราบว่าผู้อื่นที่ได้อ่านหนังสือเล่มเดียวกันนี้จะคิดเหมือนข้าพเจ้าหรือไม่ หนังสือนวนิยายรักวัยรุ่นติดกลิ่นอายแฟนตาซี ปกเป็นรูปชายหญิงสองคนนอนประสานสายตาโดยมีเส้นด้ายแห่งความสัมพันธ์เหนี่ยวรั้งระหว่างกัน หนังสือที่ข้าพเจ้าพลิกผ่านแต่ละหน้าพลางคิดถึงข่าวการฆ่าตัวตายไม่กี่เดือนก่อนของนักร้องอินดี้หนุ่มคนหนึ่ง ถ้าหากเขาหรือใครอีกหลายๆ คนที่ตัดสินใจดับชีวิตตนเองเพราะความรักได้มาอ่านหนังสือเล่มนี้ก็คงดี

ขึ้นชื่อว่านวนิยาย “รัก” B.Pearl ผู้เขียนนำเสนอเรื่องราวของ “ความรัก” ครบทั้งสองแง่มุม คือ สุขและทุกข์ ผ่านชีวิต (หลังความตาย) ของหญิงสาวอายุ 20 ปีคนหนึ่งนามว่า “ยูกิ”

ยูกิเป็นคนที่เผชิญความว้าเหว่ตั้งแต่เล็ก เธอเป็นเด็กกำพร้า เมื่อโชคดี มีคนใจดีรับไปเลี้ยง เขากลับด่วนจากไป หญิงสาวจึงโหยหาความรักมาตลอด ดังนั้นพอ “ซีน” ชายคนที่เธอทุ่มเทให้หมดหัวใจทอดทิ้ง เธอจึงตัดสินใจ “ฆ่าตัวตาย”

หากแต่กระนั้นในความมืดมน ยังมีแสงสว่างแห่งความหวังอยู่ วิญญาณของหญิงสาวไม่สามารถก้าวข้ามแม่น้ำแห่งความตาย ไปเกิดใหม่ได้ เพราะเธอยังยึดติดกับคนรักอยู่ ผู้ที่ตกกระไดพลอยโจนต้องช่วยเธอแก้ “บ่วง” นี้คือ “เทมส์” หนุ่มเพลย์บอยที่ไม่เคยเห็นความสำคัญของสิ่งที่มี แม้ท้ายที่สุดจะแก้ได้สำเร็จ แต่กลับเกิดบ่วงใหม่ที่เกี่ยวรัดเขากับเธอไว้จนวิญญาณสาวเกือบจะต้องสูญสลาย บ่วงที่ชื่อว่า “ความรัก”

ความรักที่เป็นไปไม่ได้ระหว่างคนกับวิญญาณจุดประกายความสงสัยของผู้อ่านว่าความรักครั้งนี้จะมีบทสรุปอย่างไร จริงอยู่ที่ปิดม่านแสดงลงอย่าง “Happy Ending” เหมือนกับเรื่องรักอื่นๆ แต่ตัวละครในเรื่องนี้ก็ได้เผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆ จนเติบโตและเข้าใจถึงคุณค่าของชีวิต หากพิจารณาในวงงานสร้างสรรค์ที่คล้ายคลึงกัน “Miracles” จึงเป็นดั่งส่วนผสมที่ลงตัวระหว่างความสดใสของหนักรักโรแมนติก Just like Heaven กับความนุ่มลึกของวรรณกรรมเยาวชนญี่ปุ่นอย่าง “เมื่อสวรรค์ให้รางวัลผม”

ตั้งแต่หน้าแรกไปยังหน้าสุดท้าย ตัวละครในเรื่องนี้ล้วนเติบโตและเปลี่ยนแปลง คนที่เติบโตที่สุดคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก “ยูกิ” จากคนที่เชื่อมาตลอดว่าไม่เป็นที่รัก ไม่มีคุณค่าและไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่ การได้รักและถูกรัก อีกทั้งความสุขจากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตที่เธอไม่เคยมีโอกาสสัมผัสมาก่อน เช่น เพื่อน การได้ไปเรียนมหาวิทยาลัย หรือแม้แต่การได้ดูหนังหรืออ่านหนังสือ ก็ทำให้ยูกิค้นพบว่าชีวิตยังมีอะไรอีกมากมายให้ค้นหา

นอกจากนั้นหญิงสาวยังเรียนรู้ที่จะให้อภัย ยกโทษให้ชายที่ไม่ได้รักเธอจากใจจริง อีกทั้งยังขอบคุณที่ทำให้เธอรู้จักว่าการ “รัก” ใครสักคนนั้นเป็นอย่างไร ถึงจะเจ็บปวดก็ตาม ในขณะเดียวกัน “ซีน” ตัวละครที่เหมือนจะเป็นคนเลวสุดในเรื่อง ผู้ชายที่ทำร้ายจิตใจผู้หญิงมากมายก็เรียนรู้ที่จะ “ขอโทษ” และปรับปรุงตัว

ข้อคิดสำคัญอย่างหนึ่งที่แสดงผ่านความรักของหนึ่งคนหนึ่งวิญญาณคู่นี้คือ “การทำปัจจุบันให้ดีที่สุด” ยูกิและเทมส์ไม่เคยนึกเสียดายที่ได้มาพบกัน และยังคงเลือกที่จะรัก แม้รู้ว่าจะมีวันต้องพรากจาก เราจะเห็นว่าชายหนุ่มพยายามสุดกำลังเพื่อจะได้ใช้ทุกวินาทีที่มีอยู่กับคนรัก และเมื่อถึงเวลาต้องปล่อยมือ เขาก็ปล่อยเธอไป สมกับความรู้สึกที่เปี่ยมแน่นอยู่ในหัวใจ “รู้สึกอึดอัด เศร้าใจ และทุกข์ใจ …แต่เขาไม่เคยเสียใจ”

“Miracles” ดำเนินเรื่องด้วยท่วงทำนองน่าสนใจ เพราะเงื่อนไขที่ตั้งตอนแรกว่าเทมส์ต้องช่วยยูกิแก้บ่วง ทำให้ผู้อ่านเผลอคิดว่าเมื่อแก้ปัญหาเรื่อง “ซีน” จบ เรื่องจะจบลง แต่ทว่าปมแท้จริงที่ทบทวีขึ้นเรื่อยๆ จนแน่นและคลายลงตอนสุดท้ายกลับเป็นความรู้สึกของทั้งสองตัวละคร

แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีบางจุดที่เนื้อเรื่องไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย เช่น ข่าวรายงานว่า “ค้นพบศพหญิงสาวกระโดดตึก ตำรวจสันนิษฐานว่ามาจากความรักที่ไม่สมหวังเพราะพบสร้อยกำไว้แน่นในมือ” …ถ้าตำรวจเจอสร้อยจริง คงเก็บไว้เป็นหลักฐาน ไม่ใช่เผลอทำตกในพุ่มไม้ให้เทมส์ไปบังเอิญเจอหรอก จริงไหม? หรือเรื่องราวในอดีตของยูกิที่ครอบครัวพ่อบุญธรรมไม่พอใจกับมรดกที่เด็กกำพร้าไม่รู้หัวนอนปลายเท้าได้รับ แต่กลับเสนอเงื่อนไขว่าเอาเงินก้อนนี้เป็นก้อนสุดท้ายแล้วกลับไทยไป เช่นนี้ไม่เท่ากับยอมรับหรือ ขัดแย้งในตัวเองจริงๆ

ในด้านภาษา ชื่อตัวละครทุกตัวเป็นภาษาต่างประเทศ ทำให้ทันสมัย เหมาะกับนักอ่านวัยรุ่น มีถ้อยคำกินใจหลายตอนและผู้เขียนบรรยายเรื่องราวได้ชัดเจนเห็นภาพ ตัวอย่างเช่น “ความเศร้าเกาะกุมทุกอณูของเส้นเสียง” ทำให้สัมผัสถึงความเศร้าได้อย่างมีพลัง แต่ยังพลาดเปลี่ยนมุมมองของตัวละครโดดไปโดดมาหลายครั้ง จากการบรรยายผ่านบุคคลที่สามเป็นผมบ้าง ฉันบ้าง สร้างความงุนงงแก่ผู้อ่าน อีกทั้งยังพบคำผิดอยู่ประปรายทั้งการสะกดและการใช้ รวมทั้งมีบางประโยคที่ไม่สมเหตุสมผล เช่น “ความทรงจำอบอวลอยู่มากมาย แม้อะไรจะไม่ต่างไปจากห้าปีที่แล้วนัก” ดูขัดๆ นิดหน่อยไหม?

โดยรวมแล้ว “Miracles เพราะเธอคือ…ปาฎิหาริย์” จึงท้าทายเพื่อนนวนิยายรักวัยรุ่นเรื่องอื่นๆ แม้ลีลาจะยังไม่โลดโผนถึงขั้นสามารถสะกดสายตาคนอ่านได้อยู่หมัดนัก หากเปรียบเป็นน้ำหวานก็คงเพิ่มรสเข้มข้นด้วยประเด็น “การฆ่าตัวตาย” และบทเรียนเรื่อง “คุณค่าของชีวิต” แต่ยังไม่ทิ้งลาย “ความเป็นน้ำหวาน” สำหรับนักดื่มวัยใส

ในช่วงหน้ากระดาษกว่าสองร้อยหน้านี้ หญิงสาวคนหนึ่งสามารถเปลี่ยนจากคนที่คร่าชีวิตตนเอง เป็นคนที่รู้คุณค่าของชีวิตได้ แล้วในช่วงชีวิตของข้าพเจ้า ของนักร้องหนุ่มอินดี้ หรือของคุณ ที่ยาวกว่าสองร้อยหน้าจะทำไม่ได้หรืออย่างไร หรือว่าคนในชีวิตจริงจะยอมแพ้ตัวละครในนวนิยาย?!

ณิชา เวชพาณิช (แก้ว)