ท่านคิดว่าความรักคืออะไร หลายคนให้นิยามความรักไว้ว่า เป็นความรู้สึกที่ดีที่มีให้กับใครสักคนหรือบางสิ่งบางอย่างโดยมิหวังสิ่งตอบแทน แต่จะเป็นไปได้หรือกับความรักของผู้คนในขณะนี้ ในสังคมปัจจุบันความเจริญทางด้านเทคโนโลยีผลักดันให้มนุษย์สามารถติดต่อสื่อสารกันได้สะดวกยิ่งขึ้น ทุกเชื้อชาติ ทุกภาษา ทุกชนชั้น ทุกเพศ ทุกวัย ดังนั้นการที่ผู้คนหนุ่มสาวจะคบหาดูใจกันจึงไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป และแน่นอนว่าสิ่งที่ได้มาง่ายดายนั้นก็ย่อมเสียไปย่างง่ายดายเช่นกัน คู่รักหลายคู่คบหากันเพียงชั่วอึดใจเดียวก็เลิกรากันไป นับได้ว่าเป็นความรักในแบบฉบับที่ไม่มีความมั่นคงยั่งยืนเป็นอย่างยิ่ง เหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่มาจากการสะท้อนเรื่องราวของ นพพร ตัวละครหนุ่มจากนวนิยายของศรีบูรพาเรื่อง “ข้างหลังภาพ”

นพพร นักเรียนแลกเปลี่ยนไฟแรงไทย-ญี่ปุ่น ที่หวังเพียงนาความรู้จากการศึกษาในประเทศญี่ปุ่นไปพัฒนาความเป็นอยู่ในแผ่นดินมาตุภูมิ นพพรผู้ไม่เคยหวั่นไหวต่อสิ่งยั่วยุและอบายมุขใดๆ อย่างการเที่ยวเตร่ตามภาษาเด็กหนุ่ม แม้กระทั่งความพิศวาสต่ออิสตรีมาตลอด ๒๒ ปี ชีวิตของเด็กหนุ่มผู้นี้ไม่มีสิ่งใดน่าตื่นเต้นหวือหวา แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ที่เรียกได้ว่าเป็นเหตุการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตของนพพรไปอย่างสิ้นเชิง นั่นก็คือการมาฮันนีมูนของ เจ้าคุณอธิการ ผู้เป็นเพื่อนรักของพ่อ และภรรยานามว่า คุณหญิงกีรติ โดยนพพรได้รับมอบหมายให้ปรนนิบัติดูแลอำนวยความสะดวกแก่ผู้ใหญ่ทั้งสอง หากแต่ความรู้สึกที่ไม่เคยบังเกิดขึ้นก็ได้บังเกิดในหัวใจอันบริสุทธิ์ของเด็กหนุ่ม ณ เรื่องราวตรงนี้ นพพรได้บรรยายคุณหญิงกีรติเมื่อแรกพบไว้ว่า

“..แลดูเป็นสาว และเต็มไปด้วยความเปล่งปลั่ง แต่งกายงดงามมีสง่า แม้เพียงชั่วการชำเลืองเห็นครั้งแรก ความสง่าของหล่อนก็ปรากฏโดยเด่นชัดในสายตาของข้าพเจ้า..”

จากคำกล่าวของนพพรนั้น เห็นได้ว่าแท้จริงแล้วนพพรก็เป็นเหมือนชายหนุ่มทั่วไปที่เลือกคนที่ชอบพอกันด้วยปัจจัยเพียงไม่กี่อย่าง หนึ่งในปัจจัยนั้นก็คือรูปลักษณ์หน้าตา ความประทับใจแรกพบต่อคุณหญิงกีรติ เกิดจากการแต่งองค์ทรงเครื่องอย่างสง่าและรูปร่างหน้าตาที่สวยงามของคุณหญิงกีรติทั้งสิ้น ปัจจัยที่ต่อมาก็คือการพูดจาหยอดคาหวานให้แก่กัน ดังจะเห็นได้ในหลายๆ ประโยคของนพพร ที่เมื่อมีโอกาสก็มักจะชื่นชมเยินยอคุณหญิงอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องหน้าตา บุคลิกภาพ การแต่งองค์ทรงเครื่อง และคำพูดคำจา เมื่อเวลาผ่านไปความรู้สึกของเด็กหนุ่มก็เพิ่มพูนขึ้น มากพอที่จะก่อให้เกิดสิ่งที่เขาเข้าใจว่าเป็นความรัก หากแต่ข้าพเจ้ารับรู้ได้ว่าเป็นเพียงความหลงใหลชั่วขณะเท่านั้น นอกจากนี้ยังมีอีกเหตุการณ์หนึ่งที่แสดงถึงความไม่ยั้งคิดของตัวละครนี้ นั่นก็คือเหตุการณ์ที่มิตาเกะ เมื่อนพพรเผลอใจจูบคุณหญิงกีรติ

“..หน้าของข้าพเจ้าซบลงที่พวงแก้มสีชมพูอ่อนของเธอ ไม่มีอานาจใดในตัวข้าพเจ้าเหลืออยู่ จะควบคุมยับยั้งไว้ได้..”

บทความโดย : กชกร ศรีสุข