โจเซฟ สตาลิน (Joseph Stalin) เป็นผู้นำของสหภาพโซเวียต ตั้งแต่กลางทศวรรษที่ 1920 ถึง ค.ศ. 1953 และดำรงตำแหน่งเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์แห่งมวลสหภาพ ซึ่งเป็นตำแหน่งที่เปรียบได้กับหัวหน้าพรรค
สตาลิน มีความทะเยอทะยาน อยากที่จะเป็นใหญ่เป็นโต ในวงการเมือง ซึ่งเขาแสดงออก ถึงความเป็นนักปฏิวัติ ในวัยเพียงแค่ 15 ปีเท่านั้น ประวัติของสตาลินในหลายๆ ด้าน ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างสักเท่าไหร่ แต่เราลองไปเปิดหนังสือเล่มโปรดของชายผู้นี้กันค่ะ
“The Ladies' Paradise” เขียนโดย Émile Zola
L’Assommoir (1877) หรือ ‘เมรัยพิฆาต’ นวนิยายเล่มที่ 7 ของหนังสือชุด Les Rougon-Macquart ว่าด้วยประวัติศาสตร์ครอบครัวหลากชนชั้นโดย เอมิล โซล่า (Émile Zola) ก็คงจะนึกภาพร้านซักรีด และโรงซักผ้า (public washhouse) ในเขตที่พักอาศัยและชานเมืองปารีสในศตวรรษที่ 19
“The Brothers Karamasov” เขียนโดย Dostoevsky
วรรณกรรมคลาสสิคของรัสเซียนั้นมีลักษณะโดดเด่นอยู่อย่างหนึ่ง คือ นักประพันธ์เอกแต่ละฅนล้วนแต่เป็นต้นสกุลของแนวเขียนที่ตนเองถนัด และถึงแม้ว่าผลงานของพวกเขาจะได้กลายมาเป็นแม่บททางวรรณคดีสำหรับฅนรุ่นต่อๆ มา แต่ก็เป็นการยากยิ่งที่จะเดินตามรอยอักษรของท่านเหล่านั้นได้อย่างถึงที่สุด ฟีโอโดร์ ดอสโตเยฟสกี เป็นนักประพันธ์รัสเซียอีกฅนหนึ่งที่ถ่ายทอดระบบคิดของตนออกมาในรูปของวรรณคดี เป็นระบบคิดที่สลับซับซ้อนมาก พอๆ กับเส้นทางชีวิตของเขา
The Crowd: A Study of the Popular Mind เขียนโดย Gustav Le Bon
เล่มนี้อาจจะเก่าไปซักนิด แต่ถ้าใครได้หามาอ่านได้ก็คงช่วยเพิ่มทักษะการโน้มน้าวใจได้ไม่น้อย เพราะเล่มนี้มีอิทธิพลต่อความคิดของ Sigmund Freud จิตแพทย์คนแรกๆ ของโลก ในการสร้างทฤษฎีต่างๆ และทฤษฎีเหล่านั้นก็ถูกนำมาปรับใช้ในยุคปัจจุบันด้วย
โดยเฉพาะกับเทคนิคการล้างสมองคนหมู่มากเพื่อให้ทำการอะไรบางอย่าง ทำให้หากใครที่จำเป็นต้องมีอำนาจ และสั่งการให้คนหมู่มากทำเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เล่มนี้น่าจะช่วยให้งานเหล่านั้นเสร็จเร็วขึ้น เพราะผู้สั่งมีพลังในการโน้มน้าวใจ จนผู้ถูกสั่งไม่ได้รู้สึกว่าสิ่งที่ตนเองกระทำนั้นถูกบังคับ
"The Prince" เขียนโดย Niccolo Machiavelli
"The Prince : เจ้าผู้ครองนคร" หนังสือที่ได้รับการวิเคราะห์ในมุมมองที่กว้างขึ้น ด้วยมรดกทางความคิดซึ่ง "นิกโกโล มาเคียเวลลี" ทิ้งไว้ให้คนรุ่นหลังชิ้นนี้ คือบันทึกประวัติศาสตร์ที่ตีแผ่การต่อสู้แย่งชิงทางการเมืองของแผ่นดินหนึ่งในยุคหนึ่งให้เราได้เห็นเป็นอุทาหรณ์ ดังนั้นหากเรายกเอาอคติทุกประการทิ้งไปเสีย แล้วหยิบเฉพาะข้อคิดจากข้อเท็จจริงขึ้นมาพิเคราะห์ ก็จะได้ประโยชน์มากมายจากคำชี้แนะของบุรุษผู้ต่ำต้อย ผู้ซึ่งในยามมีชีวิตมิมีผู้ใดให้บทบาทความสำคัญ ทว่า เขาได้ทิ้งข้อเท็จจริงอันยิ่งใหญ่ทางการเมืองไว้ให้พวกเราได้ขบคิด เป็นมรดกทางการเมืองชิ้นสำคัญ แบบที่ไม่มีบุรุษผู้ใดกล้ากระทำอันส่งผลให้เขาได้รับการยกย่องให้เป็นบิดาแห่งรัฐศาสตร์สมัยใหม่เมื่อหามีชีวิตไม่แล้ว หนังสือเล่มนี้จึงได้กลายเป็นแนวคิดทางการปกครองอันลือลั่น ได้รับการแปลเป็นภาษาต่าง ๆ มากมาย เป็นที่กล่าวขานนับแต่ทศวรรษของมาเกียเวลลีเองมาจนตราบถึงทุกวันนี้
