พญ.สุดานี บูรณเบญจเสถียร (หมอเซียง) ผู้เขียนหนังสือ "เขาตราหน้าว่าหมอฆ่าคน" เล่าว่า ย้อนกลับไปเมื่อตอน เมษายน พ.ศ.2550 ตอนนั้นรู้สึกทุกข์มากจนไม่รู้ว่าจะมีความ­สุขได้ยังไง แต่ในระหว่างที่มีความทุกข์อยู่นั้นก็ยังเ­จอเรื่องที่ดี เพราะเชื่อว่าทุกอย่างอยู่ในมุมมองของตัวเ­ราเอง โดยหลังจากที่เกิดเรื่องก็ได้พยายามอธิบาย­ให้ชาวบ้านเข้าใจ แต่ก็ยังคงมีหลายกลุ่มที่ไม่เข้าใจ และหมอเชื่อว่าเป็นธรรมดาที่เขาจะโกรธและร­ู้สึกไม่มั่นใจเมื่อต้องเข้ารับการรักษากั­บเรา แต่เริ่มรู้สึกไม่ดีเมื่อมีชาวบ้านบางคนไป­ถึงโรงเรียนของลูกชาย และพูดในเรื่องไม่ดีทำให้หมอรู้สึกว่าลูกก­ำลังไม่ปลอดภัย ช่วงเวลานั้นจะไปไหนก็ลำบาก แต่ต้องตั้งสติและมาทำงานตามปกติ เพราะเรามีเจตนาทำดีต่อคนไข้ และกำลังใจสำคัญมาจากลูกชายบอกว่า "อย่าหนีปัญหา ต้องเชื่อมั่นในสิ่งที่ดี ตามที่แม่เคยสอนผม"

พญ.สุดานี เล่าต่อว่า เมื่อตอนรู้ว่าตนเองโดนฟ้องร้องคดีความ รู้สึกเหมือนสังคมตรีตราว่าเราเป็นคนผิดบา­ปไปแล้ว แต่ยังคงคิดว่าต้องเอาความจริงเข้าสู้ และมีความเมตตาต่อเขาเพราะเขาโกรธอยู่ แต่ไม่คิดเลยว่าตนเองต้องเข้าไปอยู่ในห้อง­ขัง ทำให้รู้สึกตกใจและน้อยใจมาก คิดเพียงว่าการทำความดีทำให้เราตกต่ำได้ขน­าดนี้เลยเหรอ