เรวัตน์ พันธุ์พิพัฒน์ มีพื้นฐานครอบครัวทำนาและไร่อ้อย เขาเคยเป็นเด็กวัด ทหารเกณฑ์ พนักงานโรงแรมและร้านวัสดุก่อสร้าง ผู้จัดการร้านอาหารกึ่งผับ ก่อนจะเป็นนักเฝ้าสวน ที่ อ.โป่งน้ำร้อน จ.จันทบุรี โดยทำงานเขียนมาโดยตลอด เคยมีเรื่องสั้นประดับช่อการะเกด ชื่อ “บุรุษไปรษณีย์ผู้หลงลืมบ้านเลขที่บ้านของตน” ต่อมาเรื่องสั้น “เรื่องเล่า สายน้ำ และความตาย” ได้รับรางวัลดีเด่นจากสมาคมภาษาและหนังสือแห่งประเทศไทยในปี 2537 โดยทั้งสองเรื่องมีการทำเป็นละครเวทีของมหาวิทยาลัย และหนังสั้น เขาได้รับรางวัลซีไรต์จากรวมบทกวี “แม่น้ำรำลึก” ในปี 2547 ปีเดียว กับที่รวมเรื่องสั้น “ชีวิตสำมะหาอันใด” ได้รับรางวัลเซเว่นบุ๊คอวอร์ด เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ เป็นบรรณาธิการคัดบทกวีให้หนังสือพิมพ์คม ชัด ลึก (2548 - 2551) เขามีผลงานมาแล้วประมาณ 20 เล่ม ซึ่งได้รับรางวัลกว่าสิบรางวัล เช่น “กระดูกของความลวง” (รางวัลรวมเรื่องสั้นดีเด่นประจำปี 2555 จาก สพฐ. กระทรวงศึกษาธิการ) และนวนิยาย “แมวผู้มองเห็นกำแพงเป็นสะพาน” (รางวัลลูกโลกสีเขียว และหนังสืออ่านนอกเวลา ระดับปริญญาตรีของมหาวิทยาลัยบูรพา) รวมเรื่องสั้นและนวนิยายบางเรื่องยังเข้ารอบ longlist และ Shortlist รางวัลซีไรต์ บทกวี “จังหวะวัว” และเรื่องสั้น “ซับตาเมา” ได้รับรางวัลดีเด่นจากสมาคมภาษาและหนังสือแห่งประเทศไทย ผลงานหลายชิ้นมีการแปลเป็นภาษาอังกฤษ มลายู เวียดนาม และจีน เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ ได้รับยกย่องให้เป็น “ศิลปินศิลปาธร” จากกระทรวงวัฒนธรรม และได้รับรางวัลวรรณกรรมแม่น้ำโขง ซึ่งเป็นรางวัลระดับภูมิภาค เขารับเชิญเป็นวิทยากรสอนการเขียนเชิงสร้างสรรค์ รวมทั้งเป็นกรรมการรางวัลวรรณกรรมหลายวาระ กวีซีไรต์ผู้นี้มักให้นิยามตัวเองว่าเป็น “นักรู้สึก” ที่มีความสุขกับการสังเกตโลกและเดินทาง “ข้างใน”